بررسی ارتباط استرس شغلی و شادمانی ماماهای شاغل در بیمارستان و مراکز بهداشتی درمانی شهر مشهد در سال ۱۳۹۲

مقدمه: استرس، تجربه مشترک بشر است که پیامدهای قابل توجهی در سلامتی آنها دارد. استرس شغلی به طور خاص به صورت ناتوانی در مقابله و کنار آمدن با فشارهای شغلی می باشد که باعث می شود فرد در پی آن، تعادل فیزیکی و روانی خود را از دست بدهد. شادمانی یکی از مؤلفه های سلامت روان می باشد که با استرس رابطه متقابل دارد؛ به گونه ای که تجربه استرس، احساس شادمانی را کاهش می دهد و سلامت روانی فرد مورد تهدید قرار می گیرد. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط استرس شغلی و شادمانی ماماهای شاغل در بیمارستان و مراکز بهداشتی درمانی شهر مشهد انجام شد. روش­کار: این مطالعه توصیفی - همبستگی در سال 1392 بر روی 180 مامای شاغل در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی مشهد و مراکز بهداشتی درمانی و پایگاهای شهری انجام شد. نمونه گیری در زایشگاه به روش سرشماری و در مراکز بهداشتی درمانی، به روش نمونه گیری خوشه ای طبقه ای بود. ابزارهای گردآوری داده ها شامل پرسشنامه اطلاعات فردی، شادمانی آکسفورد و استرش شغلی (vas) بود. داده ها پس از گردآوری با استفاده از نرم افزار آماری spss (نسخه 19) و روش های آمار توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون، اسپیرمن، آزمون های کروسکال والیس و کای دو انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته­ها: میانگین سن ماماهای شاغل در مراکز بهداشتی درمانی، 92/6±63/39 سال و ماماهای شاغل در زایشگاه، 71/9±50/36 سال بود (014/0=p). استرس شغلی در بین ماماهای شاغل در زایشگاه (96/1±14/4) بالاتر از ماماهای مراکز بهداشتی درمانی (77/1±70/3) بود (114/0=p). میانگین نمره شادمانی ماماهای شاغل در زایشگاه 00/20±61/123 و ماماهای شاغل در مراکز بهداشت 19/35±13/125 بود (604/0=p). ارتباط منفی متوسط و معنی داری بین شادمانی با استرس 1 (001/0p